Την Κυριακή 12 Μαΐου είναι η μέρα μας. Η μέρα όλων των γυναικών που είναι υπερήφανες που έγιναν μαμάδες και που δεν μετανιώνουν στιγμή τον ρόλο της μητρότητας πλάι σε όλους εκείνους τους ρόλους της ζωής τους που τις έκαναν να είναι αυτό που είναι σήμερα.
Η μητρότητα είναι πρόκληση. Είναι μια συγκλονιστική εμπειρία ζωής που την ίδια στιγμή σε γεμίζει και σε δοκιμάζει. Σου μαθαίνει πράγματα για τον εαυτό σου. Ανακαλύπτεις αντοχές, που δεν ήξερες ότι υπήρχαν μέσα σου. Επινοείς συνεχώς λύσεις, γίνεσαι δημιουργική, επανεξετάζεις τα παλιά σου πιστεύω. Προχωράει όμως παράλληλα με την ζωή σου. Που δεν μπορεί να εκφράζεται αποκλειστικά μέσα από εκείνη.
Αν έχω αντιμετωπίσει ένα πράγμα, κάποια χρόνια ήδη μαμά, και έχω συμφιλιωθεί (όχι τελείως μαζί του) είναι το κομμάτι των ενοχών. Οι μαμάδες θα καταλαβαίνετε απόλυτα τι εννοώ! Αυτό το παράξενο συναίσθημα που μας ακολουθεί από την πρώτη στιγμή που γινόμαστε μαμάδες και θεριεύει μαζί με τη σχέση που χτίζουμε με το παιδί μας.
Έρχεται απρόσκλητο στις πιο δικές μας στιγμές, αλλοιώνει τα συναισθήματά μας, θολώνει τη χαρά μας. Μας εκπαιδεύει στο να στεκόμαστε στα λάθη μας, στις αστοχίες μας, στις ανεπάρκειές μας. Κρύβει τα κατορθώματά μας. Μας μαθαίνει πως καμία θυσία δεν είναι αρκετή, καμία προσπάθεια δεν φτάνει ακριβώς στον στόχο της, πάντα κάτι μένει που έγινε λάθος και είναι πιο δυνατό από όλα εκείνα που έγιναν σωστά.
Οι αφορμές για να νιώθουμε αυτό το συναίσθημα είναι καθημερινές. Η σχέση μας με το παιδί μας είναι δυναμική, διαμορφώνεται την κάθε στιγμή, επηρεάζεται από το κάθε τι. Κι αυτό είναι που την κάνει τόσο πολύτιμη. Πρέπει όμως να έρθει η στιγμή που να σταματήσεις να αναρωτιέσαι και να αρχίσεις να ζεις. Ως μητέρα, ως γυναίκα, ως σύντροφος, ως επαγγελματίας, ως το κορίτσι που κάπου άφησες πίσω σου και τώρα θέλεις να το ξαναπάρεις απ’ το χέρι και να συνεχίσει μαζί σου.
Δεν είναι εμπόδιο η μητρότητα. Είναι ενέργεια. Είναι δύναμη που απελευθερώνει. Κίνητρο που καθοδηγεί. Μια γυναίκα που έχει αισθανθεί την πληρότητα της μητρότητας έχει τόσα πολλά να προσφέρει στην οικογένειά της και στην ίδια. Φροντίζοντας τον εαυτό της, είναι σε θέση να φροντίσει όλους τους άλλους που περιμένουν από εκείνη. Θάβοντας τα δικά της όνειρα και τις ανάγκες μέσα της, μπορεί να είναι η δική της προσφορά αληθινή και γενναιόδωρη για όλους τους άλλους; Και πόση αντοχή έχει να διαρκέσει;
Όχι, το να λατρεύεις τα παιδιά σου δεν σημαίνει να ξεχνάς τον εαυτό σου. Αν κάνεις κάτι για σένα δεν πάει να πει ότι τα παραμελείς. Παρατηρώ τις μητέρες και βλέπω ότι λίγες είναι χαρούμενες εξαιτίας των μηνυμάτων που έχουμε αφήσει να περάσουν σαν κοινωνία. «Είσαι κακή μητέρα αν κάνεις οτιδήποτε σε κάνει ευτυχισμένη!». «Πρέπει να είσαι μέσα στο σπίτι και να μην χάνεις λεπτό το παιδί σου από τα μάτια σου!»
Κι εγώ παλεύω με αυτόν τον εχθρό, τις ενοχές. Αλλά έχω συνειδητοποιήσει τελικά πόσο άχρηστο συναίσθημα είναι. Κι από τότε, του κλείνω την πόρτα όταν είμαι με τα παιδιά μου και περνάμε τις δικές μας στιγμές, σε ένα ξέσπασμά τους, στα παράπονά τους… Του κλείνω την πόρτα όταν είμαι με μια φίλη, όταν είμαι μόνη μου και γεμίζω, όταν είμαι με τον σύζυγό μου και χαλαρώνω. Κάθε φορά που αποδέχομαι όλους τους ρόλους μου πλάι σε εκείνον της μαμάς.
Πιο δυνατή και πιο “εκεί” σε όλες τις στιγμές τους. Πιο γεμάτη και πιο δημιουργική και στις δικές μου στιγμές.
Λέλα Δρίτσα Ψαρρού, η μαμά πίσω από τη Nannuka
Ελλάδα 
UK
LEAVE A COMMENT