Ένα θέμα, που απασχολεί συχνά πολλές νέες μητέρες, είναι η επιστροφή στην εργασία μετά από μια άδεια μητρότητας ή έπειτα από επιλογή της μητέρας, για αφοσίωση στο παιδί της και την οικογένειά της. Κάθε απόφαση οφείλει να είναι σεβαστή και συνειδητή για την κάθε μητέρα! Πώς είναι, άραγε, για μια νέα μητέρα να επιστρέφει στην εργασία της; Για να κατανοήσουμε καλύτερα πώς βιώνει την επιστροφή αυτή μια νέα μητέρα, τι δυσκολίες αντιμετωπίζει, πώς είναι η προσαρμογή στη νέα ρουτίνα, θα συμβουλευτούμε την Μένια Αδαμανάκη. Η Μένια είναι food blogger, ιδιωτική υπάλληλος αλλά πάνω από όλα η μαμά του Κωνσταντίνου που είναι τρισίμιση χρόνων. Της αρέσει στον ελεύθερο χρόνο της να γράφει και να δημιουργεί δικές της υγιεινές συνταγές στο whereismyavocado. Η Μένια επιστρέφοντας στην εργασία της, μετά την απόκτηση του γιου της, μας διηγείται την δική της ιστορία και δίνει σε όλες τις νέες μητέρες χρήσιμες συμβουλές!
Η επιστροφή μου στον επαγγελματικό χώρο ήταν όπως κάθε μεγάλη αλλαγή της καθημερινότητάς μας γεμάτη προκλήσεις και ανάμεικτα συναισθήματα με κυρίαρχο αυτό της ανυπομονησίας αλλά και της χαράς. Το σημαντικότερο είναι να έχεις την υποστήριξη των αγαπημένων σου προσώπων. Όλα τα υπόλοιπα μπορούν να γίνουν και κάποια στιγμή θα γίνουν.
Τις πρώτες μέρες ανησυχούσα (και ακόμα ανησυχώ) κατά πόσο συνεχίζω να έχω τον έλεγχο όταν είμαι εκτός της “έδρας” μου – δηλαδή εκτός σπιτιού. Νομίζω και πιστεύω έντονα πως αυτή είναι και η μεγαλύτερη ανασφάλεια για όλες τις εργαζόμενες μητέρες. Ο έλεγχος και κατά πόσο συνεχίζουν να τον διατηρούν.
Η ρουτίνα μου με το παιδί δεν έχει αλλάξει ουσιαστικά γιατί το ωράριό μου αυτή τη στιγμή μας παρέχει την ευκολία να μην αντιλαμβάνεται την απουσία μου, αφού τελειώνω την εργασία μου πριν εκείνος σχολάσει από το σχολείο. Συνεχίζω να τον παίρνω εγώ αλλά και να τον πηγαίνω ξανά εγώ σε όλες τις εξωσχολικές του δραστηριότητες. Αυτό σημαίνει πως η δουλειά μου ξεκινάει πολύ νωρίς και χάνω χρόνο από τον ύπνο μου, αλλά το προτίμησα από το να χάνω χρόνο από τις μεταξύ μας στιγμές. Οπότε ναι μεν η δυναμική της δικής μας καθημερινότητάς δεν έχει αλλάξει, ωστόσο σίγουρα δεν έχω τα αποθέματα ενέργειας που είχα πριν και αυτό σίγουρα έχει αλλάξει τη δυναμική της δικής μου.
Η αγαπημένη μας συνήθεια μετά το σχολείο και το φαγητό, είναι να διαβάζουμε και να σχολιάζουμε αγκαλιά βιβλία.
Σίγουρα θα βοηθούσε σε πολλά επίπεδα. Οι μητέρες τείνουμε να επιλέγουμε να περνάνε όλα από το χέρι μας (ο έλεγχος που ανέφερα παραπάνω) και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να φορτωνόμαστε πολλά, να κάνουμε πολλά πράγματα ταυτόχρονα και επίσης να έχουμε πολλά μέτωπα ανοιχτά ταυτόχρονα ενώ ενδεχομένως και ενδόμυχα να πιστεύουμε πως αν δεχτούμε βοήθεια είτε εξωτερική είτε εσωτερική – πως δεν έχουμε το δικαίωμα γιατί η δουλειά της μαμάς είναι αυτή. Να είναι ακούραστη και να συνεχίζει. Μια μαμά όμως είναι και σύζυγος, κόρη, φίλη, υπάλληλος κ.ο.κ. και οι τόσοι πολλοί και διαφορετικοί ρόλοι μας εξουθενώνουν και ενώ αν με ρωτούσε κάποιος πριν από δύο χρόνια αν θα έπαιρνα εξωτερική βοήθεια θα απαντούσα όχι, πλέον θα απαντούσα ναι. Γιατί κάτι που μαθαίνεις όσο είσαι μητέρα, είναι πως δεν είναι κακό να ζητάς βοήθεια όταν τη χρειάζεσαι.
Ναι αφού πιστεύω πως είναι πιθανότερο έτσι να έβρισκα την/τον κατάλληλη/λο αφού θα υπήρχε ένα σύστημα αξιολόγησης.
Είναι πάρα πολλά τα θέματα που προκύπτουν όταν προσπαθούμε να τοποθετήσουμε μία μητέρα στην αγορά εργασίας και να καταλάβουμε τελικά ποια είναι η θέση της. Κατά τη γνώμη μου μία γυναίκα μπορεί να τα κάνει όλα. Να είναι καλή στη δουλειά της αλλά και να δημιουργήσει οικογένεια. Η κοινωνία δυστυχώς τείνει να της ψιθυρίζει -και λέω ψιθυρίζει γιατί δεν το λέμε δυνατά αλλά το σκεφτόμαστε- το αντίθετο καθ όλη τη διάρκεια της ζωής της από τα πρώτα χρόνια ακόμα. Μία γυναίκα θα πρέπει να μπορεί να είναι ό,τι θέλει και όσα πράγματα θέλει ταυτόχρονα. Κι αν θα επιλέξει να αφήσει έναν ρόλο να είναι δική της επιλογή και μόνο. Το υποστηρικτικό σύστημα της μητέρας ενώ εργάζεται είναι ακόμα πολύ αδύναμο και σαν μητέρα που επέλεξε να αφήσει την καριέρα της για να μπορέσει να είναι τα πρώτα χρόνια της ζωής του γιου της μαζί του, αισθάνομαι πως οι μητέρες στον ιδιωτικό τομέα είναι ιδιαίτερα αδικημένες. Από όλους. Από την κυβέρνηση, από τον εργοδότη της που την κάνει να νιώθει ενοχές που επέλεξε να κάνει οικογένεια, από το περιβάλλον της, που δεν την ενθαρρύνει να συνεχίσει να είναι ό,τι εκείνη θέλει, από τους συναδέλφους, που στα νέα μιας επικείμενης εγκυμοσύνης θα την θεωρήσουν αυτομάτως εκτός ανταγωνισμού και συναγωνισμού. Δεν θα πρέπει ποτέ να κληθούμε να επιλέξουμε ανάμεσα σε οικογένεια και καριέρα όπως κάνουμε τώρα αναγκαστικά. Κι αν δεν επιλέξουμε, τότε απλώς ελπίζουμε πως το τίμημα δεν θα είναι μεγάλο. Τέλος, αυτό που θα ήθελα να αλλάξει γενικότερα, είναι επιτέλους να γίνει αντιληπτό πως τα παιδιά μας δεν αποτελούν τη μόνο πηγή χαρά μας, αλλά σε αντίθεση με αυτό και η δουλειά μπορεί να αποτελεί πηγή χαράς, δημιουργικότητας έκφρασης για μια γυναίκα.
Ευχαριστούμε την Μένια, για την όμορφη συνέντευξη που μας παραχώρησε! Μια νέα μητέρα, μη ξεχνά ποτέ πως έχει κάθε δικαίωμα να βιώνει την πραγματικότητα σε όλες της τις διαστάσεις, έχει το δικαίωμα να είναι φίλη, εργαζόμενη, σύζυγος, σύντροφος, επιχειρηματίας, τίποτα να μη τη σταματά να κυνηγά τα θέλω της!
Ελλάδα 
UK
LEAVE A COMMENT