Η μέρα του Αγίου Βαλεντίνου, η γιορτή των ερωτευμένων όπως την αποκαλούν, πλησιάζει και πάντα τέτοια εποχή με “τρώει” πώς βλέπουν κι άλλοι αυτή τη μέρα, τι σχέδια κάνουν, πώς την ξεχωρίζουν από τις άλλες, αν έχει πράγματα να τους πει. Δεν αντιστάθηκα και ρώτησα τους συναδέλφους στο γραφείο, νεότεροι και σε σχέση οι περισσότεροι. Θα ήταν το δείγμα μου για να βγάλω τα -πρόχειρα έστω- συμπεράσματά μου.
Ο Τάσος ήταν ξεκάθαρος, με αυτή τη “βεβαιότητα” που έχουν οι άνθρωποι στα πρώτα τους ενήλικα χρόνια και… χάνουν στις επόμενες δεκαετίες της ζωής τους. “Δεν μου λέει τίποτα αυτή η μέρα. Είναι πολύ κλισέ ότι πρέπει οπωσδήποτε να γιορτάσεις μια μέρα τον χρόνο τον έρωτά σου, μαζί με όλους τους άλλους, κάνοντας πάνω-κάτω τα ίδια που κάνουν κι οι άλλοι… Για μένα είναι μια μέρα σαν όλες τις άλλες. Δεν της χαρίζω την παραμικρή μου ενέργεια.”
Αλλά και τα κορίτσια στο γραφείο δεν ήταν πολύ μακριά από αυτό το mood, αν και κάτω απ’ τα λόγια τους έβλεπα μια αμηχανία, σαν η μία να περίμενε από την άλλη να κάνει το… outing, να “παραδεχτεί” ότι θα ήθελαν όλα εκείνα τη μέρα να είναι διαφορετικά, από το πρωί ως το βράδυ, απρόβλεπτα, συναισθηματικά, συντροφικά. Στα φανερά όμως, αρκέστηκαν να πουν ότι συνήθως δεν κάνουν ιδιαίτερα σχέδια εκείνη τη μέρα, ίσως τρώνε με τον καλό τους σε λίγο πιο… festive διάθεση και πάντως χωρίς να το κάνουν τόσο θέμα. Αυτό που διαισθανόμουν ήταν ότι κατά βάθος ήθελαν να αφεθούν στη μέρα, απλώς δεν ήθελαν να πάρουν οι ίδιες την πρωτοβουλία αλλά ο “καλός” τους. Σαν να φοβόντουσαν ότι θα εκτεθούν, θα δείξουν μια πλευρά του εαυτού τους καλά κρυμμένη κάτω από την ασφάλεια της καθημερινότητας και της “σοβαρότητας”. Κατά βάθος, ήθελαν να επιτρέψουν στον εαυτό τους να εκπλαγεί.
Ή μήπως ήμουνα εγώ; Μπήκα σε σκέψεις. Δέχομαι όλες τις απόψεις. Φυσικά και δεν αρνούμαι την εμπορευματοποίηση της ημέρας, το ισχυρό μάρκετινγκ που θέλει να συνδυάζουμε την έκφραση της αγάπης μας με δώρα σε κόκκινες καρδιές. Όπως και καταλαβαίνω ότι είναι εντελώς προσωπική υπόθεση το πώς αντιλαμβάνεται ο καθένας τη σχέση του, τον έρωτά του, την ανάγκη του για να μοιραστεί τα συναισθήματά του. But still.
Θυμήθηκα όταν ήμουνα παιδί, στις τελευταίες τάξεις του Δημοτικού και στο Γυμνάσιο, τότε που ο έρωτας για μας ήταν ό,τι βλέπαμε στις σειρές ή στα βιντεοκλίπ των τραγουδιών, στην Κατερίνα και τη Μανίνα… Πόσο διαφορετικά νιώθαμε εκείνη την ημέρα! Ερχόμασταν στο σχολείο με άλλη διάθεση, με κάπως πιο κόκκινα μάγουλα από τη ντροπή και τη συστολή, μήπως πάρουμε κι εμείς κάρτα ή ένα λουλούδι κομμένο απ’ τον κήπο ή ένα πεταχτό φιλάκι. Θυμάμαι την αφελή ερώτηση “Γιορτάζεις” που κάναμε ο ένας στον άλλο ίσως με κάποια συνενοχή- όλα ήταν διαφορετικά, πιο αθώα εκείνη τη μέρα.
Αυτή την παιδικότητα θέλω να επαναφέρω. Αυτή τη διάθεση για παιχνίδι, για έκφραση, για μοίρασμα. Τις μικρές εκπλήξεις που δίνουν άλλο τόνο στην καθημερινότητα. Κι αν αυτή η μέρα μας “χαλάει”, κανένα πρόβλημα. Ας επιλέξουμε τις δικές μας μέρες, ας φτιάξουμε τις δικές μας ιεροτελεστίες, τις δικές μας παραδόσεις. Ας μην θεωρούμε τίποτα και κανέναν δεδομένο. Κυρίως, ας τους το δείξουμε!
Λέω να πάρω απ’ αυτή τη μέρα μόνο ό,τι με συμφέρει. Την αφορμή να νιώσω για λίγο και πάλι παιδί που παραδέχεται για πρώτη φορά την αγάπη του. Δεν θα ‘ταν όνειρο αν το κάναμε όλοι;
Νάταλι Λεβή, συνιδρύτρια της Nannuka
Διαβάστε επίσης:
Κατασκευές για τη μέρα του Αγίου Βαλεντίνου με τα παιδιά, για γονείς και babysitters!
Η μέρα του Αγίου Βαλεντίνου για γονείς: tips για το τέλειο ραντεβού!
Ελλάδα 
UK
LEAVE A COMMENT