Η Χαρά Κολυμπίρη, ως εθελόντρια στη δομή προσφύγων Θήβας, αναλαμβάνοντας την ψυχοεκπαίδευση των παιδιών, μοιράζεται μαζί μας αυτή την εμπειρία. Συγκεκριμένα, μας μεταφέρει εικόνες από την δράση της στη δομή, μας μεταδίδει συναισθήματα που η ίδια βίωσε και τέλος, μας αναφέρει 5 δραστηριότητες που βοήθησαν στην επανένταξη παιδιών προσφύγων. Στη δομή αναλαμβάνουν δράση και δάσκαλοι, ειδικοί παιδαγωγοί, εικαστικοί παιδαγωγοί, που συμβάλλουν στην ομαλότερη επανένταξη των παιδιών.
Μια επίσκεψη στην δομή προσφύγων της Θήβας στα πλαίσια της σχολής μου ήταν αρκετή, για να ξεκινήσει για μένα αυτό το ταξίδι. Έτσι, λοιπόν, το 2019 ήμουν και επίσημα εθελόντρια στην δομή της Θήβας. Ο ρόλος μου ήταν η ενασχόληση με τα παιδιά, πράγμα που ήθελα πολύ. Ήμουν στο πρόγραμμα του ¨happy hour¨ , έκανα ψυχοεκπαίδευση, παίζαμε παιχνίδια δεξιοτήτων και γνωστικών ικανοτήτων, βιωματικά παιχνίδια, ομαδικά και πολλά άλλα…
Εντύπωση μου έκανε πόσο χαίρονταν ή πόσο περίεργος φαινόταν ο εξοπλισμός των παιχνιδιών στα μάτια τους ακόμα και αν επρόκειτο για ένα απλό υλικό ( αλεύρι για παράδειγμα). Επιπρόσθετα, πόση ανάγκη είχαν για παιχνίδι, οργανωμένο με κανόνες και την παρουσία κάποιου, για να παίξει να ‘’ασχοληθεί’’ μαζί τους.
Εννοείται, χωρίς δεύτερη σκέψη, ίσως είναι και η μόνη απάντηση που έδωσα χωρίς να σκεφτώ. Είναι τόσο μεγάλη και ανιδιοτελής η αγάπη που παίρνεις από αυτά τα παιδιά, χωρίς εσύ ο ίδιος να κάνεις τίποτα πέρα από το να παίζεις μαζί τους. Γεμίζεις από αγάπη και μάτια που λάμπουν από χαρά, επομένως δεν θα το άλλαζα με τίποτα. Η συμβουλή μου θα ήταν να μην διστάζουν και απλά να το επιχειρήσουν. Να είναι ο εαυτός τους και να ζήσουν το ταξίδι μαζί με τα παιδιά.
Εκτιμάς την ζωή και αυτά που έχεις, είναι ένας άλλος κόσμος όπως λέω εγώ. Ένας κόσμος που έχασε τα πάντα σε μια στιγμή κι όμως έχει την δύναμη να ξεκινήσει από την αρχή. Γίνεσαι πιο δυνατός, μαθαίνεις να μην τα παρατάς, να αγαπάς ανιδιοτελώς, να χαμογελάς, να φοβάσαι αλλά να ξέρεις ότι όλα θα φτιάξουν, ότι υπάρχει κάποιος για σένα και θα σε βοηθήσει. Ήταν ένα ακόμα σχολείο για μένα…
Αρχικά στη μνήμη μου έρχεται ο χώρος της δομής, όπου περνούσα τον περισσότερο χρόνο μου. Έπειτα, τα σπίτια τους και οι συνθήκες διαβίωσής τους. Για το τέλος, ωστόσο, θα ήθελα να αναφέρω την αγαπημένη μου εικόνα, η οποία αποκαθιστά παιδιά να τρέχουν παντού, να παίζουν με πέτρες ή καπάκια από πλαστικά μπουκάλια.
Η επικοινωνία με ένα παιδί κατά την άποψή μου δεν είναι ποτέ δύσκολη. Προσωπικά δεν είχα ποτέ θέμα επικοινωνίας με τα παιδιά. Με ένα μαγικό τρόπο επικοινωνείτε, σε καταλαβαίνουν και τα καταλαβαίνεις… Μια αγκαλιά , ένα χαμόγελο και μια ματιά αρκούν για να καταλάβεις… Αρχικά έβλεπες μάτια φοβισμένα, γεμάτα απορία για το τι θα δουν , τι θα κάνουμε , πώς θα παίξουμε … Έπειτα είναι όλα πιο απλά, αφού εξοικειώνονται μαζί σου και βλέπεις χαρά, ενθουσιασμό, αγωνία και λαχτάρα… Δεν θα ξεχάσω ποτέ την είσοδό μου κάθε φορά στην δομή. Έτρεχαν όλα τα παιδιά
πάνω μου, με αγκάλιαζαν, με φιλούσαν, με τραβούσαν, φώναζαν και γελούσαν, γεμάτα αγωνία για το παιχνίδι μας.
Σίγουρα δεν είναι κάτι εύκολο, ιδιαίτερα για τα μεγαλύτερα παιδιά, καθώς αντιλαμβάνονται καλύτερα τις συνθήκες. Η εκμάθηση βασικών δεξιοτήτων που αργότερα θα βοηθήσουν στην ενήλικη ζωή τους, το σχολείο και το παιχνίδι θα συμβάλλουν στην πιο ομαλή επανένταξη των παιδιών.
Όπως λοιπόν, μας μεταφέρει και η Χαρά, μέσα από την εμπειρία της στη δομή για την επανένταξη παιδιών προσφύγων, η ενασχόληση με τον εθελοντισμό, μας εφοδιάζει με τόσα έντονα συναισθήματα, μας δίνει τη δυνατότητα να εστιάζουμε στα ουσιώδη αυτής της ζωής και να μην σταματάμε να ονειρευόμαστε, όπως ονειρεύονται εκείνα τα παιδιά, που έχουν αφήσει τόσες αναμνήσεις πίσω τους, για να δημιουργήσουν ξανά από την αρχή νέες, εντονότερες και με πολλή αγάπη, με τη δική μας συνεισφορά, όλοι μαζί μπορούμε να αποτελέσουμε μέρος για την πραγματοποίηση των ονείρων τους!
Ελλάδα 
UK
LEAVE A COMMENT