Ήρθε η ώρα να μοιραστούμε τις δικές μας ιστορίες! Αυτές που κάνουν τις εμπειρίες μας ξεχωριστές, τόσο ώστε να τις παίρνουμε μαζί μας, να τις κουβαλάμε στις αποσκευές μας όπου κι αν πάμε… Αυτές που μας θυμίζουν γιατί αποφασίσαμε να κάνουμε επάγγελμά μας τη φροντίδα, την εκπαίδευση και την ψυχαγωγία των παιδιών. Μικρές και μεγάλες ιστορίες της ζωής μας.
Τη στήλη μας εγκαινιάζει η δασκάλα δημοτικής εκπαίδευσης και μέλος της Nannuka, Μαρία Παπανδρέου που μοιράζεται μαζί μας τη δική της συγκινητική ιστορία. Μια ιστορία που μας θυμίζει πόσο σημαντική είναι η συμβολή του δασκάλου στη διαμόρφωση ενός κλίματος έμπνευσης και σεβασμού της διαφορετικότητας μέσα στην ομάδα. Στην καλλιέργεια της ίδιας της αγάπης. Και στον θρίαμβο της καλοσύνης. Δεν θα πούμε περισσότερα. Ας ακούσουμε την ίδια:
“Φέτος το καλοκαίρι εργάστηκα σε summer camp του δήμου Αθηναίων. Ήμουν υπεύθυνη για το τμήμα εικαστικών και η ομάδα μου αποτελούνταν από παιδάκια που είχαν τελειώσει την Α και Β δημοτικού. Είχα πολύ καλά παιδάκια, πολλά από αυτά ζωηρά- η οκταετής εμπειρία μου με βοήθησε, όμως, ώστε να το διαχειριστώ όπως έπρεπε και να ζήσουμε πολύ όμορφες στιγμές.
Η Ιωάννα και τα υπόλοιπα παιδιά
Αυτό το οποίο με δυσκόλεψε ήταν το να αποδεχτούν τα υπόλοιπα παιδιά την Ιωάννα. Η Ιωάννα ήταν έξι χρονών. Εντασσόταν σε ήπιο φάσμα αυτισμού και γενικώς αργούσε να επεξεργαστεί πληροφορίες. Κατά τη διάρκεια κατασκευών που κάναμε, έκανε ενέργειες οι οποίες δεν ήταν αποδεκτές από τα άλλα παιδιά. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα στα διαλείμματα η Ιωάννα να μην έχει φίλους να παίξει και να αναζητά τη μητέρα της.
Μια μέρα αποφάσισα να παίξω με τα παιδιά μπάσκετ και παιχνίδια με τα στεφάνια της ρυθμικής. Η χαρά που είχε ζωγραφιστεί στα προσωπάκια τους δεν περιγράφεται. Τους έκανε εντύπωση που η κυρία θα έπαιζε μαζί τους. Ζήτησα λοιπόν ένα βοηθό και διάλεξα την Ιωάννα. Το παιδάκι που δε γελούσε ποτέ, εκείνη τη στιγμή χαμογέλασε. Μάλιστα απόρησε πως τη διάλεξα όπως και πολλά παιδάκια. Η Ιωάννα έγραφε μαζί μου τους πόντους των παιδιών, τα οποία όταν ήθελαν να τους επιβεβαιώσουν πήγαιναν στη “γραμματεία”, όπως την είχαν ονομάσει. Σιγά σιγά το χαμόγελο της Ιωάννας μεγάλωνε και τα παιδιά άρχισαν να τη θεωρούν μέλος της ομάδας. Την προσκάλεσαν να παίξει μαζί τους και τη βοηθούσαν όπου δυσκολευόταν. Αυτή ήταν η αρχή για να παίζει η Ιωάννα στα διαλείμματα με τα άλλα παιδάκια. Με χαροποίησε ιδιαίτερα και πραγματικά στην όλη πορεία μου δεν είχα ξανααισθανθεί έτσι.
Έφτασε η προτελευταία μέρα και ζήτησα απ’τα παιδιά να μου σχεδιάσουν τον αγαπημένο τους σούπερ ήρωα για να τον κολλήσουμε σε ξυλάκια και να παίξουμε κουκλοθέατρο με τις στιγμές που περάσαμε αυτές τις πέντε εβδομάδες. Όλα είχαν ζωγραφίσει διάφορους ήρωες. Η Ιωάννα όμως είχε ζωγραφίσει ένα κοριτσάκι με κίτρινα μαλλιά, γυαλιά και απλά ρούχα. Την πλησίασα και τη ρώτησα ποια πριγκίπισσα ήταν αυτή. Η απάντηση της ήταν “εσείς, κυρία Μαρία.”Δεν ήξερα πως να αντιδράσω! Και συνέχισε: “Ο δικός μου ήρωας είστε εσείς και ακόμα και όταν φύγουμε από εδώ θα έρχεστε να με προσέχετε και να με έχετε βοηθό σας.”
Δάκρυσα. Την αγκάλιασα και αυτή και όλα τα παιδάκια. Αυτό ήταν το ευχαριστώ μου. Η πιο συγκινητική στιγμή που πάντα θα κουβαλάω μέσα μου. Η επιβεβαίωση πως η εργασία με παιδιά ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσε να συμβεί στη ζωή μου.”
Ευχαριστούμε τη Μαρία Παπανδρέου για την ιστορία της που μας θύμισε τις αληθινές αξίες της παιδαγωγικής ενώ μας έκανε να σκεφτούμε πόσο σημαντική είναι και η συμβολή των ειδικών παιδαγωγών στη συνολική υγεία των παιδιών με διαφορετικούς ρυθμούς μάθησης.
Διαβάστε επίσης: Πώς ξέρεις αν μπορείς να γίνεις μια καλή babysitter;
Εύρεση εργασίας: η εμπειρία της Αντωνίας!
Όρια και ο ρόλος της παιδαγωγού
