Αν οι μεγάλοι δυσκολευόμαστε να διαχειριστούμε τον πόνο που δημιουργούν δίπλα μας οι συνέπειες των φυσικών καταστροφών, πώς μπορούμε να οχυρώσουμε τα παιδιά μας απέναντι σε αυτό το κύμα της θλίψης και της καταστροφής; Ο παιδικός ψυχισμός είναι ιδιαίτερα ευάλωτος, γι ‘αυτό πρέπει όλοι μας να βάλουμε τα δυνατά μας για να μην δημιουργηθούν στα παιδιά συμπτώματα γενικευμένου άγχους, ανασφάλειες και φοβίες καθώς δεν είναι σε θέση γνωστικά και συναισθηματικά να επεξεργαστούν αυτή την έκρηξη πληροφοριών που δεχόμαστε μετά από εξαιρετικά επώδυνα γεγονότα.
Πώς μπορούμε να χειριστούμε ανάλογες καταστάσεις, χωρίς να αποκλείσουμε ένα παιδί από τα γεγονότα αλλά και χωρίς να το τραυματίσουμε κατακλύζοντάς το με περιττές αφηγήσεις;
Είμαστε εκεί για να απαντήσουμε στις ερωτήσεις τους. Προσπαθούμε να δείξουμε ότι δεν υπεκφεύγουμε χάνοντας την εμπιστοσύνη τους- το πιο πιθανό είναι να αναζητήσουν πληροφορίες σε άλλες πηγές που δεν μπορούμε να ελέγξουμε. Αυτό που πρέπει να προσέξουμε είναι να μην τους δώσουμε μεγαλύτερη πληροφόρηση καθώς έτσι είναι πιθανό να αναφερθούμε και σε πράγματα που δεν μπορούν να διαχειριστούν. Οπότε, μένουμε πιστοί στη γραμμή “απαντάμε στις ερωτήσεις που μας ρωτούν” χωρίς να καταφεύγουμε σε αφηγήσεις και λεπτομέρειες.
Δεν παραβλέπουμε την ανάγκη των παιδιών μας να εκφράσουν τα συναισθήματά τους απέναντι στα ερεθίσματα που δέχονται, προσπαθώντας να αλλάξουμε ξαφνικά θέμα συζήτησης ή να τους αρνηθούμε αυτό που νιώθουν. Αντιθέτως, τους εξηγούμε πως είναι απολύτως φυσιολογικό να αισθάνονται λυπημένοι για αυτό που συνέβη στους συνανθρώπους μας. Το γεγονός ότι οι ίδιοι είναι ασφαλείς δεν σημαίνει ότι δεν χρειάζεται να νιώσουν θλίψη και συμπόνοια- η έκφραση αυτή των συναισθημάτων μάλιστα θα καταφέρει να τα συμφιλιώσει με το γεγονός.
Στεκόμαστε στους μηχανισμούς ασφάλειας που οι οργανωμένες κοινωνίες διαθέτουν, στις επιτυχημένες προσπάθειες διάσωσης, στην κινητοποίηση όλης της κοινωνίας να βοηθήσει και να φροντίσει. Εξηγούμε πως ακόμα κι αν κάποιες φορές η δύναμη της φύσης είναι μεγαλύτερη από τις δικές μας δυνατότητες να την τιθασεύσουμε, εντούτοις είμαστε καλά οχυρωμένοι απέναντί της και πως υπάρχουν εξειδικευμένα σώματα και άνθρωποι που εργάζονται πάνω σε αυτό.
Δίνουμε έμφαση στο κύμα υποστήριξης που δημιουργείται σε αυτές τις περιπτώσεις, συμμετέχοντας και οι ίδιοι όπου είναι εφικτό εθελοντικά. Αυτή η συμμετοχή είναι ο τρόπος μας να αισθανθούμε ότι μπορούμε να προσφέρουμε κάτι για να απαλύνουμε σε κάποιο βαθμό τον πόνο των συνανθρώπων μας και κάτι τέτοιο λειτουργεί λυτρωτικά και σε εμάς και στα παιδιά μας.
Όσο κι αν έχουμε επηρεαστεί οι ίδιοι ψυχικά, αισθανόμενοι αδύναμοι να διαχειριστούμε τον πόνο μας, καλό είναι να μην μεταδώσουμε στα παιδιά όλο το μέγεθος της λύπης μας. Τα παιδιά χρειάζονται από εμάς να τους καθησυχάσουμε και να επαναφέρουμε τη γαλήνη, τη ρουτίνα και την ισορροπία στην οικογένειά μας. Όσο πιο ψύχραιμοι δείξουμε στη διαχείριση της κατάστασης – κι αυτό δεν σημαίνει ψυχροί- τόσο πιο ομαλά θα δεχτούν τα γεγονότα, χωρίς να λυγίσουν από το βάρος τους. Χρέος μας είναι να προστατεύσουμε τα παιδιά μας από έναν ψυχικό πόνο που δεν έχουν τα κατάλληλα συναισθηματικά και ψυχικά εργαλεία να διαχειριστούν.
Ελλάδα 
UK
LEAVE A COMMENT